85 Günlük Bir Doğum Öyküsü

16 Nisan 2021’de Takamız’ın macerası başlıyor. Ekip işe hızla sarılır.

Postalar omurgaya dizilir. Ben yönerge dışına çıkarak burada güverteyi yerleştirmedim.

İlk çıtamız ile sarma işlemi başlar.

Sarmaya devam. Her bir sıra kabaca bir gün aldı.

Burun kısmını bükülme baskısına karşın sağlam tutabilmek, gövdeyi inşa ederken en büyük meydan okumadır zannımca.

Çıtalar arası boşlukları sıfırlamak mümkün olamadı ama işkenceler ile epey mesafe alınıyor. İşkence insanlık suçu, o ayrı mesele.

Sarma işleminde sona giderken manzarayı umumiye bu şekilde. İç taraf deniz tutkalıyla salyalı bir hal almış durumda, orayı vitrine koymamakta yarar var.

Burun kısmı için bantların cansiperane mücadelesi sürüyor.

N’olacak bu arka tarafların hali acaba? diye düşünmeden edemiyorum.

Ne demiştik? “Biz o çıtaları uzattığımız gibi kesmesini de biliriz” gibi birseydi sanırım.

Nihayet güverteye sıra gelir.

Macun hayat kurtarır, ayıp örter.

Sıra boya tezgahına gelir, nitekim. Boyadan önce bir de çelik polyester katmanı çekme var ki, zımparalar birbiri ardınca heder olup gitti valla. Boya demişken, ben akrilik boya ile istediğim görseli yakalayamadım, üstüne selülozik boya çektim.

Ele avuca gelir halde gibi.

Son duruma dair.

Tadında bırakalım, bence fena sayılmaz. Gerçi kabotaj bayramına yetiştirmekti hedef, 10 gün gecikmeli oldu ama o kadar kusur kadı kızında da olur.

Read Full Post »